Gerrit Jan en Hennie beëindigen melkveebedrijf: ‘Alles gaat voorbij’

‘Maaien, zaaien, mesten. Het vaste werk van ieder voorjaar. Maar vorig jaar begon ik er opeens tegenop te zien. Na decennia veranderde het in een last in plaats van een lust. Het is best zwaar werk, en ik word natuurlijk een jaartje ouder. Ik begon er zelfs slecht van te slapen. Daar kwam bij dat de gebouwen op ons erf hard toe zijn aan renovatie. Maar om daarin te investeren, is het wel belangrijk dat er perspectief is voor het bedrijf. En dat is er niet, omdat we inmiddels weten dat geen van onze vijf kinderen het wil overnemen. Dat is ook helemaal goed: we hebben ze altijd gezegd dat ze hun eigen hart moeten volgen.’

‘We boeren hier sinds het jaar 2000. Dat jaar namen we het over van mijn ouders, die hier vanaf 1982 een melkveebedrijf runden. Na mijn opleiding en ons huwelijk begonnen we zelf eerst een eigen bedrijf met akkerbouw en varkens even verderop. Maar een melkveebedrijf levert een beter inkomen op en is stabieler – daarom waagden we de overstap. En daar hebben we geen moment spijt van, we hebben hier echt mooie jaren beleefd en een goed inkomen verdiend.

De afwisseling in het werk buiten op het land met de gewassen en met de koeien vond ik altijd heel erg ontspannend. Afgelopen najaar hadden we ook nog eens een hele mooie oogst in combinatie met een goede melkprijs. En toch merkten we dat het tijd was om te stoppen. Toen we dat besluit eenmaal hadden genomen – voelde het een beetje als een opluchting.’

‘Inmiddels is het bedrijf verkocht aan een akkerbouwer. Vrijdag gaan de laatste 34 koeien weg. Tot voor kort hadden we er 65. Of dat pijnlijk is? Tot nu toe valt het mee. Natuurlijk is het aan de ene kant jammer. Ook dat we deze boerderij moeten verlaten – we verhuizen in juni naar een burgerwoning in Zelhem. Het helpt wel dat we geen grond achterlaten dat al eeuwenlang in de familie zit. Ook mijn ouders hebben dit bedrijf ooit gekocht. We staan ook niet op zo’n manier in het leven dat dit bedrijf het allerbelangrijkste voor ons is. En ik ga ander werk doen: zaaigoed en andere zaken leveren bij landbouwers. Zo blijf ik actief en betrokken bij de sector. Ik ben 61 – dat is nog te jong om alleen maar vrijwilligerswerk te gaan doen.’

‘Als alle koeien weg zijn zal het wel stiller worden. Dat is denk ik even wennen. Maar we moeten ook nog veel doen aan het nieuwe huis. En we wonen straks in de buurt van onze kinderen en acht kleinkinderen. We hebben dan ook meer tijd om bijvoorbeeld eens een weekendje eropuit te trekken. Dat was altijd erg ingewikkeld om te regelen als je een melkveebedrijf hebt. Wat ik het meeste ga missen? Waarschijnlijk de vrijheid van het werk als agrariër, het land om ons heen, de koeien. De kinderen vinden het wel jammer dat de kleinkinderen straks niet meer kunnen opgroeien op een boerderij. En eerlijk, het is ook bijzonder om dat van kleins af aan mee te maken.’

‘Met Rabobank hebben we geregeld dat we onze lening aflossen met de opbrengst van de verkoop. Ook hadden we een overbruggingslening nodig omdat we het nieuwe huis al hebben gekocht voor we de boerderij echt van de hand gedaan hebben. Daarnaast heeft onze adviseur een Vermogensplan voor ons opgesteld. Daarin is voor ons heel helder op papier gezet hoe de geldstromen er de komende jaren uitzien.

We zijn er blij mee dat Rabobank ons daarmee hielp. We wisten bijvoorbeeld niet dat je tussen nu en je 67e een bedrag belastingvrij kunt vastzetten. Het gaat uiteindelijk om ons pensioen, en daar heeft Rabobank goed bij geholpen. Voor de kosten van het Vermogensplan hebben we een voucher aangevraagd bij RVO, dat bijna het hele bedrag dekt. Ook dat is mooi geregeld.’

‘Als de koeien allemaal weg zijn ga ik met mijn kinderen en vader de stallen voor de allerlaatste keer schoonmaken. Misschien dat het emotioneel wordt als het echt allemaal leeg is. Dat hoor ik tenminste wel eens van andere boeren. Maar ja, iemand die na veertig jaar stopt bij een bedrijf heeft het ook zwaar. Als christenen weten we ook: alles gaat voorbij. We hebben hier gezegende jaren meegemaakt, dicht bij de schepping. Nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk.’