Wie gaan er schuil achter je mondkapje?

In het Gronings naaiatelier van Vanhulley zitten vrouwen aan de knoppen van de naaimachine. Vrouwen die wel wíllen werken, maar geen baan kunnen vinden omdat ze geen diploma hebben. Normaal maken de vrouwen boxershorts, strandshorts, slaapshorts en broekjes voor baby’s – allemaal van oude overhemden en textielrestanten. Maar nu maken ze niet-medische mondkapjes ven nieuw katoen. Naast werkervaring doen de vrouwen bij Vanhulley een 1-jarige opleiding aan een ROC. Zo wordt het mondkapje een tussenstation op weg naar een baan, stage of vervolgopleiding.

Bij Fraenck in Arnhem maken mensen met minder grote arbeidskansen, waaronder vluchtelingen, de niet-medische mondkapjes die nu zo hard nodig zijn. Ze doen dat op een nieuwe, extra locatie op het station Arnhem Centraal. Niet toevallig de plek waar reizigers vanaf juni verplicht een mondkapje dragen. Modeontwerper Ratna Ho en productontwikkelaar Pascal Mulder ontwerpen en produceren doorgaans tassen van zeil dat overblijft door snijverlies bij zeilmakerijen en van kunstleer. Maar de mondkapjes maken ze gewoon van katoen. Op hun website delen Ho en Mulder een instructie over hoe je hun mondkapjes hoort te dragen.

In Utrecht en Den Haag zijn het mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt die van restanten textiel een wasbaar niet-medisch mondkapje maken. Een deel van hen heeft lang niet gewerkt, anderen nog nooit. I-did begeleidde al zeventig procent naar een betaalde baan. Deze sociale onderneming is bekend van vilten accessoires: tassen, laptophoezen en telefoonhoesjes, onder meer te koop bij IKEA. De medewerkers maken het vilt van kapotte kleding en resttextiel van particulieren en bedrijven. Het mondkapje van i-did is trouwens van óngebruikt textiel.